آرمان شهر تور هند با لقب "شهر آینده" یا "شهر طلوع" شهر کوچکی در منطقه روستایی است و راز های زیادی در دل خود دارد . یک هزار مایل در شما پاندیچی هند، شهری هست که از تمام مردم جهان استقبال میکند شما ازز قبل شهروند و متعلق به آنجا هستید .
آرمان شهر اروویل هند :
برای زندگی در آنجا شما برخی از راحتی هایی زندگی عادی خود را رها کنید. نوشیدنی الکلی، سیگار در این آرمانشر ممنوع است و ساکنان آن مجاز به انجام هر کاری نیستند .
از شرایط زندگی در آنجا این است که تمایل به هیچ دین و جبهه سیاسی نداشته باشید بعلاوه باید شریک شدن و تقسیم کردن را یاد بگیرید زیرا در اینجا هیچ چیزی متعلق به شما نیست اینجا پول و تجارت متعلق به همه است .
به اروویل خوش آمدید، که ادعا می شود الگویی برای شهرهای آینده و شهر طلوع آزادی است. گرچه اروویل در یک منطقه روستایی هند قرار دارد جالب است بدانید موسس آن یک غربی بوده .
میرا آلفاسا وارث ایده ها و نیروهای مبارز مستقل، فیلسوف، و استاد یوگا معروف هندی به نام سری اوروبیندو بود .میرا آلفاسا در واقع یک یهودی بود که از یک مادر مصری و یک پدر ترکی در فرانسه بدنیا آمده بود. او باور داشت که وارث معنویت اوروبیندو است که در 1950 مرده است. او که در بین طرفدارانش با عنوان مادر شناخته میشود، اولین غربی است که در هند معلم مذهبی شده.
آلفاسا، اروویل را در 28 فوریه سال 1968 تاسیس کرد، در 1968 نزدیک 5000 نفر از 124 کشور خاک های کشورهایشان را بر روی هم ریختند تا پایه ای برای تاسیس شهری باشد که به کل جهان تعلق دارد.
آلفاسا می خواست که این شهر جهانی باشد یعنی عاری از ملیت ، اعتقاد ، سیاست ، دین و اقتصادی ، او امید داشت که این شهر جدید مفهوم جدیدی از تقسیم و همبستگی را به زمین هدیه دهد.
در بین 50000 خانه، یک گنبد طلایی غول پیکر وجود دارد که ماتریماندیر یا مقبره مادر شناخته می شود. در مقبره طلایی مادر، سکوت از واجبات است، و یک مارپیچ شیب دار شما را به یک توپ کریستالی 70 سانتی متری که روی جایگاه طلایی قرار دارد و همچنین نور خورشیدی که به آن می تابد راهنمایی می کند. زمانی که هیچ نور خورشیدی نباشد، با یک نور مصنوعی که از انرژی خورشیدی بدست می آید به آن نور می اندازند. خیابان ها اروویل نام هایی همچون آرزو ، یقین ، نظم و بخشش دارند و به فرم یک مارپیچ کهکشانی شکل گرفته اند
شاید معمایی ترین جنبه اروویل خطی است بین احترام و نوع جدید از صمیمیت و از خود گذشتگی.
در حالی که یونسکو و حکومت هند از این آرمانشهر پشتیبانی می کنند، تمام مردم ساکن شهر هم برای بهتر شدن آن سعی میکنند برای مثال برای پویا شدن آب در انبار های آب خود موسیقی کلاسیک از مشاهیر باخ و موزارت پخش میکند همچنین برای رفت آمد از دوچرخه استفاده میکنند .
متاسفانه همه مردم به این ایده و شهر احترام نمیگذارند و بسیاری از ساکنان شهر از آزار مردم شهر همسایه و مهمانان و تور های که به شهر می آیند شکایت میکنند .
امروزه که 41 سال از تاسیس آن می گذرد و برای 50000 نفر تاسیس شد، اروویل تنها خانه 2000 شهروند است، گرچه جامعه از 44 کشور تشکیل شده است. مقبره مادر هنوز هم نیمه تمام است، و شهر تنها برخی سازه های مهم را دارد. چیز که خودشان می گویند: "چیزی که برای اروویل مهمتر است تاریخ و تعداد نیست بلکه کیفیت هر چیز است، بخصوص کیفیت هوشیاری کسانی که عضو می شوند."
هرکسی می تواند بعنوان مهمان در آنجا بماند و باید مبلغی را نیز بصورت روزانه جهت ماندن پرداخت کند.
