پیکر فرانسیسکو زاویر

پژوهشگر، کاوش گر، مقدس و آمر گوا ، پیکر فرانسیسکو زاویر در گوشه پایتخت جشن های هند واقع است، بدن فساد ناپذیر Goencho Saib (پادشاه گوا) که همچنین به عنوان فرانسیسکو زاویر هم شناخته می شود، در نمای سمت راست کلیسای مسیح مقدس( Bom Jesus ) در مرکز شهر قدیمی پرتغالی است. بدن او به نحوی به گوا انتقال داده شد، که به طور معجزه آسایی بدنش بدون تعرض باقی مانده بود. او در یک محفظه قرار داده شد تا همه بتوانند او را ببینند و مراسم سالانه ای هم برگزار می شود تا جایی که اخیرا زائرین می توانستند پای مومیایی شده او را ببوسند. در سال 1554 گزارش شده است که مذهبیون متعصب شصت پای راست او را بریده اند و همانند این که خون از یک بدن  زنده بیرون بزند جاری شده است. بعدها در 1614 با دستور کلیسا، بازوی راستش به رم برده شد.

فرانسیسکو زاویر در قلعه خاویر در ناحیه ناوار که حالا اسپانیا شناخته می شود و در سال 1506 بدنیا آمد،  فرانسیسکو زاویر  زندگی نوجوانی خود را با پژوهش در فرانسه آغاز کرد، سپس طی دستورات یسوعیون خدا را شناخت. او به ایتالیا سفر کرد، و بعنوان یک ماموریت در سال 1541 به گوا رفت. او از بیماران در بیمارستان سلطنتی نگهداری می کرد، و در خیابان ها برای هندو ها و یهودی ها به موعظه می پرداخت. بسیاری از یهودی های پرتغالی به کلنی هایی برای دور شدن اذیتی که در خانه اشان به آنها می شد فرار کرده بودند، و در زمان خاویر آنها آزادی مذهب خود را کوچکتر دیدند.

 

 

در 1545،  فرانسیسکو زاویر نامه ای به پاپ نوشت، و درخواست کرد که تفتیش عقاید را بصورت رسمی در گوا اجرایی کند.

در حالی که برای پاسخ منتظر بود، به دریاها رفت و به سمت کوچین، ساحل مالابر، تامیل نادو و به جاهای دوری نظیر ژاپن کشتی راند. معجزاتی در خلال این مسافرت ها اتفاق افتاد، جای که او آب دریا را به آب تازه و قابل آشامیدن برای ملوانان تبدیل می کرد، و یک پسر را دوباره به زندگی باز گردانده است. او بیمار شد و در سال 1552 در جزیره سانسیان در حالی که منتظر اجازه برای داخل شدن  به چین بود از دنیا رفت.

پس از مرگش، تفتیش عقاید در  1560  با حالتی خشونت بار به گوا آمد. ولتایر نوشته است، " گوا با نارحتی تمام برای تفتیش عقایدش مشهور است، که مغایر شعور انسانی است. روحانیان پرتغالی به ما القا کرده بودند که هندی ها شیطان را پرستش می کنند."

به طور رسمی تفتیش عقاید در گوا تا سال 1812 پایان نپذیرفته بود. به این خاطر که تمامی مدارک تا زمانی که غیر قانونی محسوب شود از بین رفته بود، تعداد دقیق افرادی که کشته یا محاکمه شدند معلوم نیست اما تخمین ها حاکی از محاکمه 16000 تن و تعداد نامعلومی کشته بدون محاکمه اطلاع می دهد.

مراسم بوسه به پای فرانسیسکو هر ساله در 3 دسامبر انجام می شود که یکی از شلوغ ترین زمان های تور هند است .

کلیسایی که بدن فرانسیسکو زاویر در آن قرار دارد امروزه به عنوان میراث جهانی شناخته میشود .

برای رفتن به تور گوای قدیم باید از پنجای حرکت کنید. 

 

منبع مطلب : پیکر فرانسیسکو زاویر

آرمان شهر اروویل هند

آرمان شهر تور هند با لقب "شهر آینده" یا "شهر طلوع" شهر کوچکی  در منطقه روستایی است و راز های زیادی در دل خود دارد . یک هزار مایل در شما پاندیچی هند، شهری هست که از تمام مردم جهان استقبال میکند شما ازز قبل شهروند و متعلق به آنجا هستید .

آرمان شهر اروویل هند :

برای زندگی در آنجا شما برخی از راحتی هایی زندگی عادی خود را رها کنید. نوشیدنی الکلی، سیگار در این آرمانشر ممنوع است و ساکنان آن مجاز به انجام هر کاری نیستند .

از شرایط زندگی در آنجا این است که تمایل به هیچ دین و جبهه سیاسی نداشته باشید بعلاوه باید شریک شدن و تقسیم کردن را یاد بگیرید زیرا در اینجا هیچ چیزی متعلق به شما نیست اینجا پول و تجارت متعلق به همه است .

 

 

به اروویل خوش آمدید، که ادعا می شود الگویی برای شهرهای آینده و شهر طلوع آزادی است. گرچه اروویل در یک منطقه روستایی هند قرار دارد جالب است بدانید موسس آن یک غربی بوده .

میرا آلفاسا وارث ایده ها و نیروهای  مبارز مستقل، فیلسوف، و استاد یوگا معروف هندی به نام سری اوروبیندو بود .میرا آلفاسا در واقع یک یهودی بود که از یک مادر مصری و یک پدر ترکی در فرانسه بدنیا آمده بود. او باور داشت که وارث معنویت اوروبیندو است که در 1950 مرده است. او که در بین طرفدارانش با عنوان مادر شناخته میشود، اولین غربی است که در هند معلم مذهبی شده.

آلفاسا، اروویل را در 28 فوریه سال 1968 تاسیس کرد، در 1968 نزدیک 5000 نفر از 124 کشور خاک های کشورهایشان را بر روی هم ریختند تا پایه ای برای تاسیس شهری باشد که به کل جهان تعلق دارد.

آلفاسا می خواست که این شهر جهانی باشد یعنی عاری از  ملیت ، اعتقاد ، سیاست ، دین و اقتصادی ، او امید داشت که این شهر جدید مفهوم جدیدی از تقسیم و همبستگی را به زمین هدیه دهد.

 

 

در بین 50000 خانه، یک گنبد طلایی غول پیکر وجود دارد که ماتریماندیر یا مقبره مادر شناخته می شود. در مقبره طلایی مادر، سکوت از واجبات است، و یک مارپیچ شیب دار شما را به یک توپ کریستالی 70 سانتی متری که روی جایگاه طلایی قرار دارد و همچنین نور خورشیدی که به آن می تابد راهنمایی می کند. زمانی که هیچ نور خورشیدی نباشد، با یک نور مصنوعی که از انرژی خورشیدی بدست می آید به آن نور می اندازند. خیابان ها اروویل نام هایی همچون آرزو ، یقین ، نظم و بخشش دارند و به فرم یک مارپیچ کهکشانی شکل گرفته اند

شاید معمایی ترین جنبه اروویل خطی است بین احترام و نوع جدید از صمیمیت و از خود گذشتگی.

در حالی که یونسکو و حکومت هند از این آرمانشهر پشتیبانی می کنند، تمام مردم ساکن شهر هم برای بهتر شدن آن سعی میکنند برای مثال برای پویا شدن آب در انبار های آب خود موسیقی کلاسیک از مشاهیر باخ و موزارت پخش میکند همچنین برای رفت آمد از دوچرخه استفاده میکنند .

متاسفانه همه مردم به این ایده و شهر احترام نمیگذارند و بسیاری از ساکنان شهر از آزار مردم شهر همسایه و مهمانان و تور های که به شهر می آیند شکایت میکنند .

 

 

امروزه که 41 سال از تاسیس آن می گذرد و برای 50000 نفر تاسیس شد، اروویل تنها خانه 2000 شهروند است، گرچه جامعه از 44 کشور تشکیل شده است. مقبره مادر هنوز هم نیمه تمام است، و شهر تنها برخی سازه های مهم را دارد. چیز که خودشان می گویند: "چیزی که برای اروویل مهمتر است تاریخ و تعداد نیست بلکه کیفیت هر چیز است، بخصوص کیفیت هوشیاری کسانی که عضو می شوند."

هرکسی می تواند بعنوان مهمان در آنجا بماند و باید مبلغی را نیز بصورت روزانه جهت ماندن پرداخت کند.